Prasa o nas

Postawcie sobie Państwo zadanie umieszczenia jednego ukraińskiego utworu raz w miesiącu. Nadajcie takiemu cyklowi nazwę – „Poznajemy Ukrainę”. Namawiajcie Waszych dyrygentów i solistów, aby się nauczyli tego repertuaru i przedstawili z Waszymi orkiestrami Waszej publiczności. Umieśćcie w Waszej przestrzeni medialnej hasło – „Poznajemy Ukrainę”.

W 2023 roku Fundacja Pro Musica Viva obchodzi Jubileusz 25-lecia istnienia. Zapraszamy do zapoznania się z artykłem na temat Jubileuszu.

17 lipca 1998 roku Roman Rewakowicz i Ewa Samborska ustanowili w Warszawie aktem notarialnym fundację pod nazwą „Pro Musica Viva”, co w intencji fundatorów ma oznaczać – „aby muzyka żyła”. Historia powstania fundacji związana jest z produkcją płyty CD z muzyką Jurija Łaniuka.

Wiele instytucji muzycznych Zachodu przypomniało sobie o muzyce ukraińskiej dopiero po rozpoczęciu rosyjskiej inwazji na naszego wschodniego sąsiada. Tymczasem warto odnotować, że działająca w Warszawie Fundacja „Pro Musica Viva”, promująca twórczość ukraińską, obchodzi w tym roku 25-lecie swojej działalności.

To kolejne Dni Muzyki Ukraińskiej przy akompaniamencie rosyjskich rakiet, ale do lutego 2022 roku byliśmy na nie głusi. Tegoroczne koncerty odbywały się w atmosferze szczególnego święta – radości z celebracji ukraińskiej muzyki, nadziei, rozgoryczenia i melancholii. Niemal wszyscy kompozytorzy, których utworów słuchaliśmy – poza Wałentynem Sylwestrowem i Jurijem Łaniukiem – byli w Warszawie.

O „ukrainizacji” Czajkowskiego, konieczności bojkotowanie rosyjskiej kultury w czasie agresji Rosji na Ukrainę, o ukraińskiej kulturze, jej oddziaływaniu i recepcji w ciągu ostatnich 30 lat niepodległości Ukrainy – wywiad w języku ukraińskim.

Polakom pokazuje muzykę ukraińską, Ukraińcom polską. Rozmowa z organizatorem życia muzycznego i dyrygentem – o traumach, muzyce i nadziei. Roman Rewakowicz w ostatnich miesiącach 2021 roku dyrygował ukraińskimi orkiestrami, prezentując program „Muzyka polska w Ukrainie”. Grano m.in. utwory Henryka Mikołaja Góreckiego, Stanisława Moniuszki i Wojciecha Kilara.

Przeglądając programy polskich filharmonii i teatrów, praktycznie nie znajdziemy ukraińskiego repertuaru. Pojedyncze adaptacje utworów ukraińskich prozaików (Zabużko, Andruchowycz) są wyjątkami potwierdzającymi tę regułę. Nieliczne wizyty artystów z Ukrainy nie zastąpią ukraińskich utworów granych i wystawianych przez nasze instytucje kultury.

„Koncert „Witold Lutosławski” jest częścią wielkiego projektu dyrygenta Romana Rewakowicza, który jest apologetą i niestrudzonym popularyzatorem wybitnego polskiego mistrza. Ten bezprecedensowy projekt polega na realizacji w ciągu całego 2013 roku jedenastu symfonicznych wieczorów w największych miastach Ukrainy (Lwów, Odessa, Czernihów, Kijów, Donieck, Dniepropietrowsk, Użhorod, Czerniowce, Chmielnicki, Charków i ponownie Lwów) z udziałem ukraińskich orkiestr filharmonicznych i polskiego dyrygenta.

Wczoraj, 29 marca 2020 roku, odszedł do wieczności Krzysztof Penderecki – jeden z najważniejszych i najbardziej znanych muzycznych twórców XX i XXI wieku. Po śmierci Witolda Lutosławskiego w 1994 roku, Henryka Mikołaja Góreckiego w 2010 roku, Wojciecha Kilara w 2013 roku i w tych dniach Krzysztofa Pendereckiego zamyka się w Polsce epoka muzycznych tytanów, którzy swoją twórczością wzbogacili światowe muzyczne dziedzictwo i rozsławili polską kulturę muzyczną na cały świat.

20 października w Warszawie obfitował w wydarzenia artystyczne wysokiej rangi. W Filharmonii Narodowej występowała legendarna Orkiestra Symfoniczna z Chicago, zaś w sali koncertowej Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina – Orkiestra Kameralna Filharmonii w Chmielnickim. Konkurencja była więc duża, ale koncert ukraińskiej orkiestry zgromadził liczne grono słuchaczy, wśród których znalazło się także wiele znaczących osobistości polskiego życia muzycznego.

„Dyrektorowi artystycznemu festiwalu Romanowi Rewakowiczowi oraz jego współpracownikom należą się autentyczne gratulacje. Nagrodzić należy zarówno pomysł, jak i wybór czasu, w którym odbywał się festiwal. Muzyka sakralna zarówno dawna, jak i z epok późniejszych napawa refleksją i przynosi ulgę dla emocji wywoływanych w związku z corocznie ponawianą debatą wokół powstania warszawskiego i datą 1 sierpnia.

„Debiutuje właśnie grupa młodych i niesfornych a utalentowanych krytyków. Są juz w radio i w paru czasopismach. Co najważniejsze – założyli własny magazyn „Glissando”. (…) Kiedy taka zamiana zdarzyła się u nas po raz ostatni? Chyba przed wojną. Potem zaś długo było tak, że utalentowani młodzi krytycy, owszem, rodzili się, ale nie tworzyli własnej formacji umysłowej, bo albo nie mieli pełnej swobody wypowiedzi, albo działali w pojedynkę. (…) Przeglądam „Glissando” i cieszę się, że jest.”